|
اثربخشی بازی‌درمانی کودکمحور بر خودمهارگری و بهبود رفتارهای تکانشی در کودکان تکوالد
|
ندا مسعودی1   ، آتوسا کلانتر هرمزی*1 ، کیومرث فرحبخش1 |
| 1- گروه مشاوره، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران |
|
|
چکیده: (3806 مشاهده) |
زمینه و هدف: محرومیت از پدر یا مادر یکی از شرایط خاص خانوادگی است که به‌عنوان یک متغیر مهم محیطی به‌طور مستقیم و غیرمستقیم می‌تواند اثرات ویژه‌ای بر تحول و ابعاد مختلف رفتار کودک به‌خصوص در زمینه سلامت روانی، جسمانی، و عملکرد تحصیلی داشته باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی‌درمانی کودکمحور بر خودمهارگری و بهبود رفتارهای تکانشی در کودکان تکوالد است.
روش: در این پژوهش از طرح تجربی تکبررسی استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش را کودکان پسر تکوالد ۱۲ – ۶ ساله خانه ایرانی مولوی مربوط به جمعیت مردمی امداد دانشجویی امام علی (ع) شهر تهران در سال 1395 تشکیل داده بود. نمونه مورد مطالعه شامل 3 کودک پسر تکوالد بود که از جامعه مذکور به‌صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه خودمهارگری کندال و ویلکاکس(1979) استفاده شد. مداخله آموزشی بازی‌درمانی در 12 جلسه 45 دقیقه‌ای با فاصله 1 هفته بین جلسات انجام شد. روش تحلیل داده‌ها به‌صورت تحلیل نگاره‌ای بود و برای به دست آوردن اثربخشی بازی‌درمانی از فرمول درصد بهبودی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج حاصل از تجزیه‌وتحلیل داده‌ها نشان داد هرچند که بازی‌درمانی کودکمحور بر خودمهارگری و بهبود رفتارهای تکانشی کودکان تکوالد مؤثر بوده اما تأثیر آن معنادار نبوده است.
 نتیجه گیری: بازی‌درمانی به‌عنوان ارتباط بینفردی پویا بین کودک و درمانگر است که به‌واسطه ایجاد فضای ارتباطی امن در اتاق بازی به کودک کمک می‌کند تا مهارت‌های خودمهارگری خود را افزایش دهند. |
|
| واژه‌های کلیدی: بازی‌درمانی کودکمحور، خودمهارگری، تکانشگری، کودکان تکوالد |
|
|
متن کامل [PDF 1015 kb]
(1513 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1397/2/18 | پذیرش: 1397/6/16 | انتشار: 1397/12/1
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
