زمینه و هدف: همزمان با افزایش میزان شیوع اختلال‌های روانی،  نگرانی در مورد سلامت روان کودکان و تاثیر آن بر  تحول کودک، در سال های اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته است و بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر کیفیت دلبستگی و مهارت‌های اجتماعی کودکان مبتلا به  اختلال نافرمانی مقابله‌ای انجام گرفت.

روش: روش پژوهش از نوع نیمه­ آزمایشی با طرح پیش­آزمون - پس­آزمون با گروه گواه بود. برای این پژوهش 30 کودک پسر با اختلال نافرمانی مقابله‌ای با روش نمونه­گیری غیراحتمالی در دسترس از آموزشگاه­های شهر اصفهان انتخاب و سپس از مادران آنها جهت شرکت در پژوهش دعوت شد. گروه آزمایش ده جلسه آموزشی درمان مبتنی بر دلبستگی را دریافت کردند، در حالی­که گروه گواه از این آموزش بی­بهره بودند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه ارزیابی سلامت روان کودکان و نوجوانان (اسپرافکین، لانی، یونیتات و گادو، 1984)، پرسشنامه کیفیت دلبستگی (راندولف، 2004)، و پرسشنامه مهارت‌های اجتماعی ماتسن (1983) بود. داده­های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کواریانس تک­متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته­ها: نتایج تحلیل نشان داد، آموزش متغیر مستقل بر مؤلفه­های کیفیت دلبستگی و مهارت اجتماعی کودکان  مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای موثر بوده است (05/0=α).

نتیجه ­گیری: بنابر یافته­ های حاصل از پژوهش، می­توان از درمان مبتنی بر دلبستگی بر بهبود کیفیت دلبستگی و مهارت اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای بهره برد.