زمینه و هدف: نوجوانی مرحله مهمی از تحول هر فرد است و امروزه توجه ویژه ­ای در پژوهش­ های مختلف به این دوره می‌شود. پژوهش حاضر با هدف مطالعه تأثیر برنامه آموزشی تحول نوجوان به والدین بر ارتباط والد- فرزند و کارکرد خانوادگی انجام شد.

روش: این پژوهش از نوع شبه ­آزمایشی با طرح پیش ­آزمون- پس‌آزمون تک گروهی است. روش نمونه‌گیری به‌ صورت در دسترس و شامل 40 نفر از مادران دانش ­آموزان مدارس غیرانتفاعی شهر تهران بود. برنامه آموزشی تحول نوجوان هفته­ ای یک ‌بار و طی 5 جلسه دوساعته اجرا شد. ابزارهای مورد استفاده شامل سیاهه رابطه والد- کودک (جرارد، 1994) و مقیاس فرایندهای خانوادگی (سامانی، 1386) بود. برای تحلیل داده­ ها از تحلیل واریانس چندمتغیری با طرح اندازه­ گیری مکرر استفاده شد

یافته ­ها: یافته‌ها نشان دادند که برنامه آموزشی مذکور تأثیر معناداری  بر یکی از خرده­ مقیاس ­های ارتباط والد- کودک داشته و موجب شده که ایجاد محدودیت افزایش یابد. همچنین نتایج نشان داد برنامه  آموزشی بر خرده­­مقیاس­های انسجام و احترام متقابل، مهارت مقابله، تصمیم­ گیری، و حل مسئله اثر معناداری داشته است در حالی‌که بر خرده ­مقیاس ­های مهارت­ های ارتباطی و باورهای مذهبی اثر معناداری نداشته است.

نتیجه ­گیری: با توجه به نتایج برنامه آموزشی، می‌توان برنامه آموزش تحول نوجوانی را به‌ عنوان برنامه‌ای مؤثر به خصوص برای بهبود کارکرد خانوادگی پیشنهاد داد.