1- دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، ایران 2- گروه روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، ایران
چکیده: (3069 مشاهده)
زمینه و هدف:در سال‌های اخیر، مربیان، پژوهشگران، و متخصصان، بیش‌ازپیش، ضرورت توجه به سلامت روان افراد تیزهوش را احساس کرده‌اند؛ به همین جهت، جنبشی برای مطالعه و پژوهش در این حوزه شکل گرفته است. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش برنامۀ امیدبخشی بر ارتقای سلامت روانی و کاهش فرسودگی تحصیلی دانش آموزان تیزهوش انجام شد. روش:روش این پژوهش، نیمهآزمایشی و از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون-پیگیری با گروه گواه بود. جامعۀ آماری شامل تمامی دانش‌آموزان تیزهوش دبیرستانی شهرستان سبزوار در سال تحصیلی 95-1394 بود که در معرض فرسودگی تحصیلی قرار داشتند. از این جامعه آماری، 30 دانش‌آموز با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. گردآوری داده‌ها به کمک پرسشنامۀ سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلر، 1979) و پرسشنامۀ فرسودگی تحصیلی ماسلاچ (شوفلی، بیکر، هاگدین، شاپ و کلیدر، 2001) انجام شد. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه هفتگی، تحت آموزش امیدبخشی قرار گرفت و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. پس از اتمام جلسات، مجدداً هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه های ذکر شده مورد آزمون قرار گرفتند و در پایان داده‌های به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس سنجش مکرر تحلیل شدند. یافته‌ها:نتایج تحلیل اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که آموزش برنامۀ امیدبخشی به‌طور معناداری موجب ارتقای ابعاد سلامت روانی و کاهش فرسودگی تحصیلی می‌شود (p<0.05). نتیجه‌گیری:بر اساس یافته های بهدست آمده در این مطالعه می توان نتیجه گیری کرد که برنامه امیدبخشی با ایجاد اهداف واقع بینانه و کاهش سطح ناامیدی در گروه آزمایش باعث ارتقای سلامت روانی آنها شده است.
