زمینه و هدف: مشکلات و سازش ­نایافتگی­ های کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه- فزون­ کنشی لزوم توجه بیشتر به این اختلال را روشن ­تر می­ سازد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تنظیم هیجان و خودمهارگری در کودکان با و بدون اختلال نارسایی توجه - فزون­ کنشی انجام شد.

روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع علّی- مقایسه­ ای است. جامعه‌ آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه- فزون­ کنشی مدارس استثنایی شهر رشت در سال تحصیلی 94-93 بود که از این تعداد نمونه ­ای به حجم 40 نفر به شیوه نمونه­گیری خوشه ­ای چندمرحله ­ای تصادفی انتخاب شدند. همچنین 40 دانش ­آموز بدون اختلال نارسایی توجه- فزون­ کنشی نیز به عنوان گروه مقایسه از میان دانش ­آموزان مدارس عادی بعد از همتاسازی از لحاظ سن (8 تا 12 سال) و بهره هوشی (90 تا 110) انتخاب شدند. گروه نمونه پرسشنامه­ های علایم مرضی کودکان، مقیاس خودمهارگری تانجنی، تنظیم هیجان گروس و جان، و آزمون هوش وکسلر کودکان را تکمیل کردند.

یافته­ ها:  نتایج به دست آمده با استفاده از شاخص آماری t گروه­ های مسقل و تحلیل واریانس یک ­متغیری نشان داد که بین دو گروه کودکان با و بدون اختلال نارسایی توجه- فزون­ک نشی از لحاظ متغیرهای ارزیابی مجدد شناختی و بازداری هیجانی و همچنین خودمهارگری تفاوت معنی­ دار وجود دارد. به عبارت دیگر، می­ توان گفت که کودکان با اختلال نارسایی توجه- فزون­ کنشی دارای سطوح پایین ­تری از ارزیابی مجدد شناختی،  بازداری هیجانی و خودمهارگری نسبت به کودکان بدون اختلال نارسایی توجه- فزون­ کنشی هستند.

نتیجه ­گیری: تقویت مهارت­ های تنظیم هیجان و خودمهارگری کودکان با اختلال نارسایی توجه- فزون­ کنشی باعث کاهش مشکلات بین فردی، اجتماعی و آموزشی این کودکان می­شود.