1- گروه روان‌شناسی، دانشگاه بین‌المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران 2- دانشگاه علم و فرهنگ، تهران، ایران
چکیده: (1895 مشاهده)
زمینه و هدف:کودکان کار به فعالیت‌هایی مشغول هستند که با سن آنها تناسب ندارند، به همین دلیل از تجربه دوران کودکی بی بهره می مانند و در نتیجه سلامت روانی، جسمی، و اجتماعی آنها در معرض خطر قرار دارند. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی شفقت درمانی بر حرمت خود ، همدلی، و بخشش در کودکان کار است. روش:روش این پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دختران کار10 الی 14 ساله شهر تهران در سال 1398 بودند که 24 کودک از طریق نمونه گیری در دسترس و بر حسب شرایط ورود به پژوهش به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه حرمت خود کوپراسمیت (1967)، مقیاس بخشایش گری ری و همکاران (2001) و پرسشنامه واکنش‌پذیری بینفردی دیویس (1983) بوده است. در این پژوهش ابتدا از تمام کودکان پیشآزمون به عمل آمد و سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 60 دقیقه ای مداخله شفقتدرمانی به روش گیلبرت (2009) را دریافت کردند؛ این در حالی بود که کودکان گروه گواه، هیچ مداخلهای را دریافت نکردند. در پایان از هر دو گروه پسآزمون گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و با ویرایش 19 نرم افزارspss انجام شد. یافتهها:یافتههای این پژوهش تفاوت معناداری را بین عملکرد دو گروه آزمایش و گواه در متغیر حرمت خود در مرحله پسآزمون نشان داد و شفقتدرمانی موجب افزایش حرمت خود در گروه آزمایش شده است (45.69 = F، 0.001≥P). همچنین یافتهها نشان داد که تفاوت میانگین متغیرهای همدلی و بخشش بین گروه های آزمایش و گواه به لحاظ آماری معنادار نیست. نتیجه‌گیری:با توجه به اینکه حرمت خود به شکل گستردهای بر موفقیت کودکان در زمینههای بسیاری از جمله کیفیت روابط بینفردی و سازشیافتگی تاثیرگذار است، می توان نتیجه گیری کرد که شفقتدرمانی برای کودکان آسیبدیده که شرم و خودانتقادگری زیادی دارند با اصلاح و افزایش تعاملهای بینفردی باعث افزایش حرمت خود می شود.
