1- دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت 2- گروه روان شناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه گیلان 3- دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شاهرود 4- دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی
چکیده: (3849 مشاهده)
زمینه و هدف:مفهوم گسترده رفتار پرخطر، دامنه ای از رفتارها را در برمی گیرد که نه‌تنها برای فرد دارای رفتارهای پرخطر و افراد مهم زندگی وی زیان های جدی به بار می آورد، که باعث صدمه غیرعمدی به افراد بیگناه دیگر نیز می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش هیجان پذیری و توانایی خودمهارگری در تبیین رفتارهای پرخطر در دانش آموزان انجام شد. روش: طرح پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی بود. جامعه شامل تمامی دانش آموزان دختر دبیرستانی مشغول به تحصیل در مدارس ناحیه 2 آموزش و پرورش شهر رشت در سال تحصیلی 95-1394 بودند که 250 نفر از آنها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های هیجان خواهی (زاکرمن، 1971)، خودمهارگری (تانجی، بامیستر و بون، 2004)، و رفتارهای پرخطر (زادمحمدی و همکاران، 1390) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش همبستگی و رگرسیون چندگانه انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون همبستگی نشان داد که بین خودمهارگری و هیجان پذیری با رفتارهای پرخطر رابطه وجود دارد (0/01>p). نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد هیجان پذیری و خودمهارگری می توانند 12 درصد از رفتارهای پرخطر را پیشبینی کنند (0/0001>p). نتیجه گیری: هیجان ها خیلی سریع تر از منطق و شناخت آشکار می شوند بنابراین می توانند زمینه ساز بروز رفتارهای پرخطر می شوند اما خودمهارگری با کمک به تنظیم هیجان ها به شیوهای مناسب و تعدیل آنها در کاهش رفتارهای پرخطر نقش دارد.
