1- دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، واحد خوراسگان، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران 2- گروه روان شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، واحد خوراسگان، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران 3- مرکز تحقیقات رشد و نمو کودکان، دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده: (4368 مشاهده)
زمینه و هدف: فرد مبتلا به سرطان خون حالاتی از یاس، ناامیدی به آینده، و احساس ناراحتی از ابتلا به این بیماری را تجربه می کند. یکی از رویآوردهای درمانی موثر، خنده درمانی کاتاریا است که مستلزم تحریک از طریق خنده و آرام بخشی از طریق یوگا است. بدین ترتیب هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر آموزش یوگای خنده کاتاریا برکاهش احساس ناامیدی و تنهایی کودکان مبتلا به سرطان خون بود. روش: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و دوره پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی کودکان مبتلا به سرطان خون مراجعه کننده به مرکز پژوهشی - درمانی بیمارستان امید اصفهان در سال 96- 1395تشکیل دادند که به این مرکز مراجعه کرده بودند. نمونه ای به حجم 28 نفر با روش نمونه گیری در دسترس از جامعه مذکور انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش (13 نفر) و گواه (15 نفر) جایدهی شدند. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس ناامیدی کودکان (کازدین، روگرز و و کالبوس، 1986) و مقیاس احساس تنهایی کودکان (آشر، هیمل و رنشاو، 1984) بود. داده های به دست آمده با روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات یوگای خنده موجب کاهش معنادار نمرات احساس ناامیدی و احساس تنهایی گروه آزمایش در مراحل پسآزمون و پیگیری شده است (0/05>p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت که استفاده از تمرینات یوگای خنده بر کاهش احساس ناامیدی و تنهایی موثر است، در نتیجه این درمان می تواند به عنوان یک شیوه تکمیلی در کنار درمان های اصلی سرطان خون به کار رود.
Sabori Z, Khayatan F, Ghanavat M. The Effect of Kataria Laughter Training (Laughter Yoga) on Hopelessness and Loneliness in Children with Leukemia
. J Child Ment Health 2019; 5 (4) :182-193 URL: http://childmentalhealth.ir/article-1-351-fa.html
صبوری زهرا، خیاطان فلور، قنوات مجید. تأثیر آموزش خنده درمانی کاتاریا (یوگای خنده) بر احساس ناامیدی و تنهایی کودکان مبتلا به سرطان خون. فصلنامه سلامت روان کودک. 1397; 5 (4) :182-193
