1- گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده روانشناسی و علوم‌تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران 2- دانشکده روانشناسی و علوم‌تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
چکیده: (3509 مشاهده)
زمینه و هدف:دانش‌آموزان با اختلال یادگیری با وجود داشتن توانایی شناختی مطلوب، دچار مشکلات هیجانی- اجتماعی هستند و در مهارت هوش هیجانی ضعیف عمل می کنند. محیط خانواده می تواند نقش اساسی در تحول مهارت هوش هیجانی داشته باشد، از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش الگوهای ارتباطی خانواده در پیش بینی هوش هیجانی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری خاص انجام شد. روش:روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. شرکت کنندگان پژوهش شامل 83 نفر از دانش‌آموزان تمامی مراکز اختلالات یادگیری شهر شیراز، در پایههای تحصیلی سوم تا ششم در سال تحصیلی 96-1395 بودند که به شیوه در دسترس انتخاب شدند.یرای جمع آوری داده ها از پرسشنامه الگوهای ارتباطی خانواده کوئرنر و فیتزپاتریک (2002) و پرسشنامه هوش هیجانی برادبری و گریوز (2005) استفاده شد. یافته ها: نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که جهتگیری گفتوشنود به صورت مثبت و جهتگیری همنوایی به صورت منفی با هوش هیجانی رابطه دارد (0/01>P). همچنین یافته‌های رگرسیون چندگانه نشان داد که جهتگیری گفت وشنود پیشبینی کننده مثبت و معنیدار (0/001>P) هوش هیجانی و خردهمقیاسهای آن، و جهتگیری همنوایی (0/05> p) پیشبینی کننده منفی و معنیدار مدیریت روابط و هوش هیجانی است. نتیجه گیری:با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان بیان کرد که کودکان با اختلال یادگیری خاص در خانواده هایی که به بحث و تبادل نظر آزاد تشویق میشوند می توانند هوش هیجانی مطلوبی را تجربه کنند و بالعکس در خانوادههای که به طور مداوم همنوایی و یکسان بودن نگرشها و باورها تأکید می شود، مدیریت روابط و هوش هیجانی ضعیف‌تری خواهند داشت.
Hemati Alamdarloo G, Mohammad Esmmaeelbeygi H, Anjomshoaa M R. The Role of Family Communication Patterns in Predicting Emotional Intelligence of Students with Specific Learning Disorder. J Child Ment Health 2018; 5 (3) :115-125 URL: http://childmentalhealth.ir/article-1-275-fa.html
همتی علمدارلو قربان، محمداسماعیل بیگی حانیه، انجم شعاع محمد رئوف. نقش الگوهای ارتباطی خانواده در پیش بینی هوش هیجانی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری خاص. فصلنامه سلامت روان کودک. 1397; 5 (3) :115-125
