1- دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید باهنرکرمان، کرمان، ایران 2- گروه روان شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
چکیده: (3375 مشاهده)
زمینه و هدف:نارساخوانی، از شایعترین انواع اختلال یادگیری است. کودکان نارساخوان با وجود داشتن بهره هوشی بهنجار، دریافت آموزش کافی، نداشتن مشکلات بینایی و شنوایی قادر به یادگیری خواندن حروف و کلمات از طریق آموزش در مدارس آموزش عمومی نیستند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی روش آموزش دیویس بر میزان مهارت خواندنو افزایش خلاقیت در دانش‌آموزان نارساخوان پسر پایه دوم و سوم دبستان انجام شد. روش: این پژوهش از نوع آزمایشی، طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش‌آموزان نارساخوان دوره ابتدایی شهر کرمان در سال تحصیلی 95-94 بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس، تعداد 30 دانش‌آموز انتخاب، سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر کدام 15 نفر) جایدهی شدند. به منظور گردآوری داده‌ها از آزمون هوش ریون کودکان (رحمانی و عابدی،1383)، آزمون خواندن نما (کرمی‌نوری و مرادی،1387) و آزمون خلاقیت تورنس (1387) فرم تصویری A و B استفاده شد. ابتدا این آزمونها در هر دو گروه آزمایش و گواه اجرا شد، سپس روش آموزش دیویس بر روی دانش‌آموزان گروه آزمایش در 15 جلسه 45 دقیقه‌ای بهکار گرفته شد. در پایان مجدداً آزمون خواندن نما وخلاقیت تورنس فرم B بر روی هر دو گروه اجرا شد. داده‌های به دست آمده با ساتفاده از آزمون تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها:نتایج نشان داد که بین میزان مهارت خواندن دانش‌آموزان در دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود دارد. (0/01.(P < همچنین بین خلاقیت دو گروه نیز تفاوت معناداراست (0/05P <). نتیجه‌گیری: بر اساس این یافته روش آموزش دیویس موجب بهبود مهارتهای خواندن و خلاقیت در دانش‌آموزان نارساخوان می‌شود.
SheydaeiFirouzabadi T, Tajrobehkar M, Towhidi A. The Effect of Davis Training Method on the Reading Skills and Creativity of Students with Dyslexia . J Child Ment Health 2018; 5 (3) :170-180 URL: http://childmentalhealth.ir/article-1-329-fa.html
شیدایی فیروزآبادی طاهره، تجربه کار مهشید، توحیدی افسانه. تاثیر روش آموزش دیویس بر مهارتهای خواندن و خلاقیت دانش‌آموزان نارساخوان . فصلنامه سلامت روان کودک. 1397; 5 (3) :170-180
