1- گروه روان‌شناسی تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه شیراز، ایران 2- دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه شیراز، ایران
چکیده: (2616 مشاهده)
زمینه و هدف:اهمیت باور خودکارآمدپنداری به دلیل تأثیرگذاری آن در بسیاری از عملکردهای انسانی است. پژوهش‌های بسیاری نشان داده‌اند که با آموزش مهارت‌های ارتباطی مختلف، می‌توان خودکارآمدپنداری را ارتقا داد. یکی از این مهارت‌ها، جرئت‌ورزی است. بدین ترتیب هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر برنامه آموزش مهارت جرئت‌ورزی بر افزایش خودکارآمدپنداری دانشآموزان بود. روش:پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پایه هفتم شهر شیراز در سال تحصیلی 96-1395 بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای، 80 نفر (40 دختر و 40 پسر) انتخاب شدند و سپس در هر جنس به طور تصادفی، 20 نفر انتخاب شده و در یکی از گروه های آزمایش و گواه، جایدهی شدند؛ به طوری که در نهایت 4 گروه (20 نفر گروه آزمایشی دختر،20 نفر گروه گواه دختر،20 نفر گروه آزمایشی پسر، و 20 نفر گروه گواه پسر) تشکیل شد. گروه های آزمایشی، مداخله آزمایشی (آموزش مهارت جرئت‌ورزی) را در ۸ جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت کردند. در این پژوهش، برای جمع آوری داده ها از مقیاس باورهای خودکارآمدپنداری (شوارزر و جروسالم، 1995) و پرسشنامه جرئت‌ورزی (گمبریل و ریچی، 1975) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌ها: یافته ها نشان داد که آموزش مهارت های جرئت‌ورزی بر افزایش خودکارآمدپنداری (0/004=P، 9=F) و جرئت‌ورزی (0/0001=P، 50/02=F) دانشآموزان گروه آزمایش تأثیر دارد. همچنین بین پسران و دختران، تفاوت معنا‌داری در پس آزمون خودکارآمدپنداری و جرئت‌ورزی مشاهده نشد. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که تغییرات شناختی ایجاد شده در اثر آموزش مهارت جرئت‌ورزی و تمرین «نه گفتن» می‌تواند باور توانمندی و جرئت‌ورزی دانش آموزان را بهبود بخشد. کاربردهای ضمنی نتایج این پژوهش برای سیستم های آموزشی و پرورشی به منظور ارتقاء توانمندی های دانش آموزان در این مقاله مورد بحث قرار گرفته است.
