زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مطالعه تأثیر موسیقی­ درمانی غیرفعال بر کاهش علائم اختلال اوتیسم، نارسایی ارتباطی و تعامل ­اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد.

 روش: روش این پژوهش از نوع شبه ­آزمایشی بوده و از طرح پیش ­آزمون - پس­ آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم در سال 1393 در شهر تبریز بود که تعداد 50 کودک با روش نمونه ­گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب، و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 25 نفر) جای دهی شده­ اند. برای جمع ­آوری داده­ ها از مقیاس رتبه­ بندی اوتیسم گیلیام استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ ها نیز با استفاده از تحلیل کواریانس انجام شد.

یافته ها: یافته­ های این پژوهش نشان داد که موسیقی­ درمانی باعث افزایش مهارت­ های ارتباطی و زبانی و کاهش علائم اوتیسم شده است (05/0>P).

نتیجه­ گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر موسیقی ­درمانی غیرفعال می­تواند به عنوان یکی از شیوه ­های توانبخشی کودکان مبتلا به اوتیسم استفاده شود. تلویحات نتیجه به دست آمده در مقاله مورد بحث قرار گرفته است.