زمینه و هدف: قصه­ گویی در طول تاریخ برای افراد جذابیت و کشش خاصی داشته است و در مورد کودکان یک شیوه تربیتی محسوب می­شود. به همین دلیل، قصه ­گویی یکی از ابزارهای مهم اصلاح رفتار کودکان محسوب می­ شود؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر قصه ­های قرآنی بر سازش ­یافتگی کودکان پیش ­دبستانی صورت گرفت.

روش: طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه ­آزمایشی بود. جامعه آماری تحقیق شامل همه دانش ­آموزان پیش ­دبستانی شهر خوی در سال تحصیلی 1394 -1393 بود. حجم نمونه پژوهش، شامل 40 کودک 5-6 ساله (20 نفر گروه آزمایش و 20 نفر گروه گواه) بودند که با روش نمونه­ گیری در دسترس از دو کلاس یک مدرسه انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه اختصاص داده شدند. اعضای گروه آزمایش طی 8 جلسه یک­ ساعته تحت آموزش قصه­ گویی قرار گرفتند. ابزار اندازه‌گیری پرسشنامه سازش­ یافتگی سینها و سینگ (1993) بود که در دو مرحله پیش ­آزمون و پس ­آزمون اجرا شد. تحلیل داده ­ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس انجام شد.

یافته‌‌ها: نتایج حاصل از آزمون فرضیه ­های پژوهش نشان داد که بین میانگین نمرات کودکان گروه آزمایش و گواه در سازش­ یافتگی اجتماعی تفاوت معناداری به نفع گروه آزمایش وجود دارد  (0/05 > p). اما در دو مؤلفه سازش ­یافتگی عاطفی و سازش ­یافتگی آموزشی تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد.

نتیجه‌گیری: برای افزایش سازش­ یافتگی اجتماعی کودکان در مراکز پیش ­دبستانی، می­توان از شیوه قصه­ گویی به ویژه قصص قرآنی استفاده کرد.