1- دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه محقق اردبیلی 2- دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علوم بهزیستی و توان‌بخشی 3- دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه فرهنگیان شهید مدرس سنندج
چکیده: (5060 مشاهده)
زمینه و هدف: بیسرپرستی و بدسرپرستی همواره اثرات روانی و تربیتی منفی بر کودکان داشته است. پژوهش حاضر با هدف هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری بر سبک‌های مقابله ای و خوشبینی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست بود. روش: این پژوهش به روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دختران 12 تا 16 ساله بی سرپرست و بدسرپرست ساکن در مراکز نگهداری این کودکان در شهر اردبیل در سال 1395 بودند که از میان آنها30 نفر به‌طور تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جای دهی شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش، آموزش تاب آوریرا طی 9 جلسه دریافت نمودند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سبک‌های مقابله (پاکر و اندلر،1990) و خوشبینی (شییر، کارور و بریج، 1994) استفاده شد و برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوورایانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده گردید. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین میانگین نمرات پس آزمون دو گروه در سبک‌های مقابله ای مسئله مدار 0/0505/0>P، 15/16=F)، هیجان مدار (0/05>P،36/9=F) و خوش بینی (01/0>P،21/24=F) وجود داشت ولی در سبک مقابله اجتنابی (0/05<P، 45/1=F) تأثیر معناداری یافت نشد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که آموزش تاب آوری با افزایش انعطاف پذیری و بهبود سلامت روان‌شناختی منجر به افزایش سبک‌های مقابله ای کارآمد و خوش بینی در کودکان بی سرپرست و بدسرپرست شده است بنابراین می‌توان از آموزش تاب آوری در جهت ارتقاء سلامت روانی و اجتماعی افراد استفاده نمود.
Ramezani S, Mohammadi N, Alizadeh Chhar Borjh T, Rahmani S. The Effectiveness of Resilient Education on the Coping Style and Optimism of Unprotected and Neglected children. J Child Ment Health 2018; 4 (4) :46-58 URL: http://childmentalhealth.ir/article-1-200-fa.html
رمضانی شکوفه، محمدی نسیم، علیزاده چهاربرج طاهر، رحمانی سیف اله. تأثیر آموزش تاب آوری بر سبک‌های مقابله ای و خوش بینی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست. فصلنامه سلامت روان کودک. 1396; 4 (4) :46-58
