1- دانشگاه تهران، ایران 2- گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشگاه تهران، ایران
چکیده: (2192 مشاهده)
زمینه و هدف:توانایی توجه انتخابی در کودکان با اختلال نارسایی توجه فزون کنشی به خوبی تحول نمی‌یابد و دامنه توجه کوتاه، به عدم تکمیل تکالیف و طرح‌ها می‌انجامد و سبب میشود که توجه آنها به طور مداوم از فعالیتی به فعالیت دیگر معطوف شود. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه آینده‌نگر بر میزان توجه کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزونکنشی بود. روش:پژوهش حاضر، یک مطالعه شبه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و گروه گواه بود. نمونه مورد مطالعه شامل 32 کودک با اختلال نارسایی توجه/ فزونکنشی در دامنه سنی 8 تا 11 سال شهر کرمانشاه در سال 1397-1396 بودند که به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش، برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه آینده‌نگر را در 18 جلسه 40 دقیقهای دریافت کردند، در حالی که گروه گواه در فهرست انتظار ماندند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس درجه‌بندی کانرز والدین (کانرز، 1999)، مصاحبهبالینی و آزمون رنگ- واژه (استروپ، 1953) بودند. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه آینده‌نگر بر میزان توجه کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزونکنشیتأثیر مثبت و معناداری دارد (0/0001P<). نتیجه‌گیری: استفاده از برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه آینده‌نگر با نتایج مثبت و مؤثری در کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزونکنشی همراه بود و به بهبود میزان توجه آنها منجر شد؛ در نتیجه استفاده از این نوع مداخله در فرایند درمان این کودکان پیشنهاد میشود.
Musazadeh Moghaddam H, Arjmandnia A A, Afrooz G A, Ghobari-Bonab B. Effectiveness of Cognitive Rehabilitation Program Based on Prospective Memory on the Attention Rate in the Children with Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD). J Child Ment Health 2021; 7 (4) :248-263 URL: http://childmentalhealth.ir/article-1-606-fa.html
موسی‌زاده مقدم حدیث، ارجمندنیا علی اکبر، افروز غلامعلی، غباری بناب باقر. تأثیر برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه آینده‌نگر بر میزان توجه کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزونکنشی. فصلنامه سلامت روان کودک. 1399; 7 (4) :248-263
