زمینه و هدف: پژوهش ­های متعددی، رابطه بین سبک­ های دلبستگی و اختلال­ های روانی را در دوران کودکی، نوجوانی و بزرگسالی بررسی کرده­اند. به طور کلی نتایج این پژوهش ­ها نشان دهنده اهمیت انکارناپذیر دلبستگی به عنوان عامل اساسی در بروز اختلال­ های هیجانی - رفتاری کودکان و نوجوانان است. بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سبک ­های دلبستگی و اختلال سلوک انجام شد.

روش: روش پژوهش توصفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری تمامی دانش ­آموزان سنین 11-9 شهر بندرعباس در سال تحصیلی 92-1391 بودند که تعداد 365 نفر از طریق نمونه­ گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع­ آوری داده ­ها از پرسشنامه علائم مرضی کودکان (1984) و پرسشنامه سبک­ های دلبستگی (2005) استفاده شد. تحلیل داده ­ها با استفاده از ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون چندانه صورت گرفت.

یافته­ ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین اختلال سلوک با سبک­ های دلبستگی ناایمن دوسوگرا و آشفته رابطه مثبت معنادار وجود دارد، در حالی که بین اختلال سلوک و سبک­ های دلبستگی ایمن و اجتنابی رابطه معناداری مشاهده نشد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد متغیرهای سبک­ های دلبستگی ایمن و اجتنابی قادرند 13 درصد از واریانس اختلال سلوک دانش ­آموزان را تبیین کنند.

نتیجه ­گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که رابطه والد با کودک از مهم­ترین مؤلفه ­های تحول فرزند است و نقش مهمی در سلامت روان فرزندان ایفا می­کند