1- دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران 2- گروه روان شناسی تربیتی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
چکیده: (3563 مشاهده)
زمینه و هدف: در دنیای امروزی، استیصال و سبک‌های اسنادی به سبب اثرشان بر بهزیستی روان‌شناختی و سلامت جسمانی از اهمیت زیادی برخوردار هستند. زمانی که به دنبال بهترین روش تدریس برای دانش‌آموزان هستیم، مدنظر قرار دادن نقشی که عامل فکری در فرایند یادگیری ایفا می‌کند، مهم است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی برنامه بازآموزی اسنادی بر استیصال اکتسابی و سبک‌های اسنادی دانش‌آموزان با پیشرفت تحصیلی پایین صورت گرفت. روش:برای انجام این پژوهش طرح شبهآزمایشی از نوع پس‌آزمون با گروه گواه استفاده شد. 32 دانش‌آموز دارای پیشرفت تحصیلی پایین پسر متوسطه دوره اول شهر کرج با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. برنامه بازآموزی اسنادی برای گروه آزمایشی در 9 جلسه 60 دقیقه‌ای به مدت پنج هفته و هفته‌ای دو بار آموزش داده شد. پس از اجرا، هر دو گروه به مقیاسهای استیصال اکتسابی (کوینلس و نلسون، 1988) و سبک‌های اسنادی (پترسون و همکاران، 1982) پاسخ دادند. دادهها با استفاده از روش تحلیل واریانس چندمتغیری مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها:یافته‌ها نشان داد که آموزش برنامه بازآموزی اسنادی باعث کاهش معنادار استیصال اکتسابی و سبک اسنادی بدبینانه و افزایش معنادار سبک اسنادی خوش‌بینانه در دانش‌آموزان با پیشرفت تحصیلی پایین گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه را به همراه داشت(0.0005>p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد برنامه بازآموزی اسنادی باعث به حداکثر رساندن منافع تدریس مؤثر از طریق بهبود استیصال اکتسابی و سبک‌های اسنادی برای دانش آموزان با پیشرفت تحصیلی پایین در آزمون‌های کلاسی و امتحانات نهایی می‌شود.
Azemi K, Hassanabadi H, Arabzadeh M. The Effectiveness of Attributional Retraining on Learned Helplessness and Attributional Styles in Students with Law Academic Achievement. J Child Ment Health 2019; 5 (4) :80-93 URL: http://childmentalhealth.ir/article-1-388-fa.html
عظیمی کامیار، حسن‌آبادی حمیدرضا، عرب زاده مهدی. اثربخشی بازآموزی اسنادی بر استیصال اکتسابی و سبک‌های اسنادی دانش‌آموزان با پیشرفت تحصیلی پایین. فصلنامه سلامت روان کودک. 1397; 5 (4) :80-93
