زمینه و هدف: بدون بینایی درک فرد از دنیای اطرافش متفاوت خواهد بود و همین مشکل می‌تواند به مشکلات عاطفی و اجتماعی مانند اضطراب اجتماعی و خودپنداشت منفی در او منجر شود. این پژوهش با هدف مطالعه اضطراب اجتماعی، خودپنداشت، و تصویر بدن در دانش‌آموزان با و بدون آسیب بینایی انجام گرفت.

روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی- مقایسه‌ای بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش‌آموزان پسر شهر تهران بود که در سال تحصیلی 96-95 مشغول به تحصیل بودند. نمونه مورد مطالعه شامل 70 دانش‌آموز 14-18 ساله پسر با آسیب بینایی بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس از مجتمع نابینایان شهید محبی انتخاب شدند. گروه مقایسه 70 نفر از دانش‌آموزان بدون آسیب بینایی بودند که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی از مدارس شهر تهران انتخاب شدند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های سیاهه اضطراب اجتماعی (کانر و همکاران، 2000)، آزمون تن فیشر (فیشر، 1970)، و مقیاس خودپنداشت کودکان (پیرز، 1969) استفاده شد. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس چند‌متغیری استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که در متغیرهای اضطراب اجتماعی، خودپنداشت، و تصویر بدن بین دانش‌آموزان با و بدون آسیب بینایی تفاوت معناداری وجود دارد  (0/01 > p).

نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد که افراد با آسیب بینایی در معرض اضطراب اجتماعی بالاتر، خودپنداشت پایین‌تر و تصویر بدن منفی‌تری نسبت به همتایان بدون آسیب بینایی هستند؛ بنابراین باید با طراحی برنامه‌های آموزشی مناسب برای والدین و معلمان، به پرورش حس مثبت بودن، جرئت‌مندی، و صمیمی بودن در کودکان با آسیب بینایی پرداخت.